NEGUKO IZARRAK

"Zeinen politak diren, gauean

izarrak, ez al zaizu iruditzen?",

galdetzen dio amonak, irribarrez.

Haurrak, ordea, tristura sentitzen du

haien edertasuna bakardadean

ateratzen dela pentsatuta.

Izar guztiak elkartu nahi ditu

bakarrik eta sakabanaturik egon ez daitezen;

goibel, elkarrengandik urrun

espazio ilun eta nahigabetuan.

Mendiak igotzen ditu, beraz,

hauek ukitzeko, ia;

izarrak biltzeko, gertu;

estutzeko, bere besoen artean.

Nekez beterik, baina

amorerik eman gabe,

lotara itzultzen da,

hotz handia egiten baitu;

eta izarrak harrapatzen dituela

amesten du.

Biraka, hegan motel,

ertzak kantari, argia eginez,

begirada betetzen diote,

masailak koloretu.

"Bihar gaude", diote.

Eta hara non, hurrengo goizean,

zerutik erortzen hasten direla ikusita,

"Ene izarrak!!", oihukatzen duela.

Elurra dela esaten diote,

bakarrik berak baitaki

bat egiten duen

distira berezi horren

sekretua.