NIRE SUSTRAIAK

Mitxoleta baten moduan sentitzen naiz beti.

Benetan hauskorra,

indartsu izatearen mozorroa janzten askotan,

baina benetan ahula ikusiz

nire burua.

Haizeak astindu egiten nauenetan

gora begiratzen dut,

ekaitza konbentzitzeko

saiakera baten moduan.

Eta gehienetan sinistu ere egiten dut

geldituko dudala,

blai amaituz

eguna.

Albo batetik bestera astintzen naizen arren,

nire sustraiak ditut,

euriaren soinuarekin egarri izateari

uzten dutenak.

Izan ere, lore-hosto gorriak handitzen zaizkit

edozein keinu txiki arnastean,

nire arnasa direlako

gauzarik ñimiñoenak.

Naizena naizelako

egun amaieran,

nire sustrai luzeekin

geratzen naiz.