UDAZKENA

Hosto horiak, udazkenaren eztia,

nire begi eta usaimenarentzako

bideak lautzen dira.

Zorua bigundu,

arnasa lasaitu,

bihotza estutu.

Hosto horiak, udazkenaren eztia,

behar ez dena askatzen dugu

eta indartzen gaituenari helduta

gure barnea

entzuten dugu,

zaintzen dugu.

Hosto horiak, udazkenaren eztia,

gu ikusita pozten diren pertsonengana,

argitzen gaituzten hitzetara begiratuta,

aurrerantz egiten dugu,

motel...

Maitasunez.

Hosto horiak, udazkenaren eztia,

haizearen txanda soinu izateko,

taupadak astindu eta

euri bihurtutako oroitzapenak

garbitzeko,

xume.

Hosto horiak, udazkenaren eztia,

gauaren begiak, ilargiaren jakinmina,

benetan nahi duguna ezagutzeko,

eskuak helduta geratzeko;

zure alboan beti baita

udazkena.